مقدمه: یادگیری و خود توسعه ای نیاز مداوم همه پرستاران میباشد. شناسایی عوامل مؤثر در فعالیتهای یادگیری و توسعه مهم هستند؛ زیرا نشان میدهد که علاوه بر افراد، زمینه ها یا موقعیتهایی نیز میتوانند خود توسعه ای را تسهیل نمایند.

هدف: هدف اصلی تحقیق حاضر، شناسایی رابطه عوامل فردی و سازمانی با رفتار خودتوسعه ای پرستاران میباشد.

مواد و روشها: تحقیق حاضر مطالعه‌ ای توصیفی پیمایشی است که در سال 1391 در بیمارستانهای بزرگ دولتی شهر تهران انجام پذیرفت. در این مطالعه نمونه گیری طبقه‌ ای با تخصیص متناسب صورت گرفت و در نهایت 949 نفر از پرستاران بالینی به صورت تصادفی انتخاب شدند و به پرسشنامه های استاندارد نگرش خود توسعه‌ ای، تعهد حرفه ای، نگرش اسلامی به کار، تمایل به خودتوسعه ای، حمایت سازمانی، حمایت سرپرست و رفتار خودتوسعه‌ ای با طیف لیکرتی پاسخ دادند. برای تعیین پایایی ابزار نیز از آلفای کرونباخ استفاده گردید که ضریب پایایی به ترتیب 85/0 ، 92/0 ، 74/0، 77/0، 81/0، 74/0 و 70/0 به دست آمد. در نهایت داده‌ ها با آزمون اسپیرمن و تحلیل مسیر از طریق نرم افزار SPSS17 و لیزرل 72/8 مورد تجزیه و تحلیل تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: میان عوامل فردی: نگرش اسلامی به کار (30/0= β)، تعهد حرفه ‌ ای (11/0= β) و تمایل فرد (09/0= β)، همچنین عوامل سازمانی: حمایت سازمان (23/0= β) و حمایت سرپرست (23/0= β) با رفتار خود توسعه ای پرستاران ارتباط معناداری وجود داشت (05/0>p ).

نتیجه گیری: نگرش اسلامی به کار، عامل اساسی در ایجاد رفتار خود توسعه‌ ای میباشد؛ ضمن آن که عوامل سازمانی در افزایش تأثیر عوامل فردی بر خود توسعه‌ ای، نقش مهمی دارند. مدیران با اعتقاد داشتن به ارزش توسعه، حمایت واضح و مشهود ازکارکنان و تقویت آموزه ‌ های دینی می ‌ توانند سبب افزایش تمایل پرستاران برای خود توسعه‌ ای شوند.