مقدمه: مطالعات انجام گرفته در سال های اخیر نشان می دهد که حمایت اجتماعی از عوامل مهم و تأثیرگذار بر فرسودگی شغلی می باشد. با این حال مطالعات معدودی به میزان پیش بینی فرسودگی شغلی براساس حمایت اجتماعی ادراک شده در پرستاران  پرداخته اند.

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه مولفه های حمایت اجتماعی ادراک شده با فرسودگی شغلی و میزان پیش بینی این مولفه ها در میان پرستاران زن بود.

روش: پژوهش حاضر از نوع توصیفی- تحلیلی بود . جامعه آماری شامل کلیه پرستاران زن شاغل در بیمارستان های دانشگاهی خرم آباد  در سال 1392 بود. برای انتخاب و حجم نمونه از هر بیمارستان از روش تصادفی طبقه ای استفاده شد. جهت جمع آوری اطلاعات از دو پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده زیمت و همکاران (1988) و فرسودگی شغلی ماسلاچ (1996) استفاده شد. پایایی پرسشنامه حمایت اجتماعی ادراک شده 62/0 و پایایی درونی ابعاد پرسشنامه فرسودگی شغلی براساس ضریب آلفای کرونباخ 71/0 تا 90/0 گزارش شده است. اطلاعات جمع­آوری شده به کمک روش های شامل ضریب همبستگی و تحلیل رگرسیون، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند و کلیه مراحل توسط نرم افزار16  SPSS محاسبه گردید

یافته ها: نتایج رگرسیون چندگانه نشان داد که ابعاد حمایت اجتماعی ادراک شده می توانند 29 درصد واریانس فرسودگی شغلی پرستاران را تبیین کنند، که در بین منابع حمایتی ؛ مؤلفه های خانواده و دوستان سهم معناداری داشتند؛ یعنی توان پیش بینی فرسودگی شغلی را دارند اما اشخاص مهم در این پیش بینی سهم معنی داری نداشتند.

نتیجه گیری: با توجه به اینکه حمایت اجتماعی تاثیر اجتناب ناپذیری بر کاهش فرسودگی شغلی دارد؛ لذا ایجاد سیستم های حمایتی قوی در محیط های شغلی و خارج از آن به عنوان روش موثری در جهت پیشگیری از فرسودگی شغلی به حساب می آید.