مقدمه: برقراری ارتباط یکی از مهم ترین وظایف پرستار می‌باشد به گون‌های که پرستار با برقراری ارتباط صحیح و مؤثر با بیمار و خانواده وی می‌تواند کیفیت خدمات پرستاری را ارتقا دهد.
هدف: این مطالعه با هدف مقایسه ادراک پرستاران و مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران کودکان بستری در بیمارستان‌‌های منتخب آموزشی کودکان شهر تهران در سال ۱۳۸۹ انجام شد.
مواد و روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه توصیفی- مقایس‌های است که بر روی ۱۵۰ مادر کودک بستری و ۱۲۰ پرستار شاغل در بخشهای داخلی و جراحی کودکان در بیمارستان‌‌های منتخب آموزشی کودکان شهر تهران انجام شد. نمونه‌‌ها به صورت در دسترس انتخاب شدند. ابزار‌های پژوهش، پرسش‌نامه ویژگی‌‌های جمعیت شناسی پرستاران و مادران، پرسش‌نامه «ادراک پرستاران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران» و « ادراک مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران» طراحی شده توسط Reid و همکارانش(۲۰۰۷) بود. روایی محتوا و پایایی همسانی درونی ابزارها از طریق محاسبه آلفای کرونباخ به ترتیب ( ۸۷/۰= α و ۸۶/۰= α) و پایایی ثبات این پرسش‌نامه‌ها در فاصله ۱۰روز به ترتیب (۸۹۷/۰=r ، ۸۸۷/۰=r) بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده‌‌ها از نرم افزار آماری (SPSS۱۸) و آزمون‌‌های تی زوجی، آنالیز واریانس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد.
یافته‌ها: آزمون آماری تی مستقل، تفاوت معنی دار آماری را میان نمرات ادراک پرستاران و مادران از برقراری ارتباط پرستاران با مادران در هر سه بعد موانع عمومی، برقراری ارتباط بین فردی و مشارکت به ترتیب (۰۳۲/۰=P، ۰۰۱/۰> P و ۰۰۱/۰>P) نشان داده است. همچنین آزمون آماری تی مستقل تفاوت معنی دار آماری را بین میانگین نمرات ادراک مادران از برقراری ارتباط با پرستاران با وضعیت اشتغال مادران نشان داد (۰۳۰/۰=P).
نتیجه‌گیری: با توجه به نتایج پژوهش، به نظر می‌رسد پرستاران در زمینه مهارت‌‌های عمومی ارتباطی، نیازمند آموزش هستند؛ از آن جا که این مهارت ها، اکتسابی و قابل یادگیری بوده و تجربه بالینی فردی نقش کمی در ارتقای آن‌‌ها دارد، این مهارت ها، باید از طریق برنامه‌‌های درسی یا دوره‌‌های بازآموزی، آموزش داده شوند
