مقدمه: یادگیری و خود توسعه ای نیاز مداوم همه پرستاران میباشد. شناسایی عوامل مؤثر در فعالیتهای یادگیری و توسعه مهم هستند؛ زیرا نشان میدهد که علاوه بر افراد، زمینه ها یا موقعیتهایی نیز میتوانند خود توسعه ای را تسهیل نمایند.

هدف: هدف اصلی تحقیق حاضر، شناسایی رابطه عوامل فردی و سازمانی با رفتار خودتوسعه ای پرستاران میباشد.

مواد و روشها: تحقیق حاضر مطالعه‌ ای توصیفی پیمایشی است که در سال ۱۳۹۱ در بیمارستانهای بزرگ دولتی شهر تهران انجام پذیرفت. در این مطالعه نمونه گیری طبقه‌ ای با تخصیص متناسب صورت گرفت و در نهایت ۹۴۹ نفر از پرستاران بالینی به صورت تصادفی انتخاب شدند و به پرسشنامه های استاندارد نگرش خود توسعه‌ ای، تعهد حرفه ای، نگرش اسلامی به کار، تمایل به خودتوسعه ای، حمایت سازمانی، حمایت سرپرست و رفتار خودتوسعه‌ ای با طیف لیکرتی پاسخ دادند. برای تعیین پایایی ابزار نیز از آلفای کرونباخ استفاده گردید که ضریب پایایی به ترتیب ۸۵/۰ ، ۹۲/۰ ، ۷۴/۰، ۷۷/۰، ۸۱/۰، ۷۴/۰ و ۷۰/۰ به دست آمد. در نهایت داده‌ ها با آزمون اسپیرمن و تحلیل مسیر از طریق نرم افزار SPSS۱۷ و لیزرل ۷۲/۸ مورد تجزیه و تحلیل تحلیل قرار گرفتند.

یافته ها: میان عوامل فردی: نگرش اسلامی به کار (۳۰/۰= β)، تعهد حرفه ‌ ای (۱۱/۰= β) و تمایل فرد (۰۹/۰= β)، همچنین عوامل سازمانی: حمایت سازمان (۲۳/۰= β) و حمایت سرپرست (۲۳/۰= β) با رفتار خود توسعه ای پرستاران ارتباط معناداری وجود داشت (۰۵/۰>p ).

نتیجه گیری: نگرش اسلامی به کار، عامل اساسی در ایجاد رفتار خود توسعه‌ ای میباشد؛ ضمن آن که عوامل سازمانی در افزایش تأثیر عوامل فردی بر خود توسعه‌ ای، نقش مهمی دارند. مدیران با اعتقاد داشتن به ارزش توسعه، حمایت واضح و مشهود ازکارکنان و تقویت آموزه ‌ های دینی می ‌ توانند سبب افزایش تمایل پرستاران برای خود توسعه‌ ای شوند.

چکیده

مقدمه: پیشرفت شتابنده‌ای که درحوزه علم و فناوری در بهداشت و درمان صورت می‌پذیرد سبب می‌شودکه پرستاران بصورت مداوم مهارت‌های خویش را به روزکرده و افزایش دهند. ازآنجا که انگیزش عامل موثری در رفتار شغلی می‌باشد، بدیهی است که تشخیص عوامل مؤثر بر آن می‌تواند در بروز رفتارهای خود توسعه‌ای پرستاران مفید و اقع شود.

هدف: هدف این پژوهش شناسایی رابطه انگیزش شغلی و عوامل مؤثر برآن، با رفتار خود توسعه‌ای پرستاران بوده است.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر، مطالعه‌ای توصیفی پیمایشی بوده است که (۹۴۹ نفر) از پرستاران بیمارستان‌های شهر تهران در سال ۱۳۹۱ در آن شرکت نمودند. نمونه‌گیری به صورت نمونه‌گیری طبقه‌بندی با تخصیص متناسب صورت گرفت و حجم نمونه با استفاده از روش مورگان بدست آمد. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های استاندارد انگیزش شغلی (لندن ۱۹۸۳)، رفتار خودتوسعه‌ای (ایکس یو ۲۰۰۷)، نیاز به موفقیت (ویلیامز و هارتز ۲۰۰۹) و خودکارآمدی، حمایت سازمانی و حمایت سرپرست (مایورر و همکاران ۲۰۰۳) استفاده گردید. ضریب پایایی پرسشنامه ها بین (۷۰% تا ۸۰%) بدست آمد.

یافته‌ها: نیاز به موفقیت(۴۷/۲=t ،۲۴/۰=β)، خودکارآمدی(۲۲/۲ =t ،۱۱/۰=β)، حمایت سازمان (۳۱/۲ =t، ۱۹/۰=β) و حمایت سرپرست (۹۷/۱=t ،۱۰/۰=β) با انگیزش شغلی رابطه معناداری داشتند. در حالی که میان خودکارآمدی(۲۶/۳=t، ۳۱/۰=β)، انگیزش شغلی (۸۹/۳ =t ، ۶۴/۰=β) و حمایت سرپرست (۰۳/۳ =t ، ۲۶/۰=β) با رفتار خود توسعه‌ای پرستاران رابطه مثبت وجود داشت اما نیاز به موفقیت (۷۴/۱=t، ۱۵/۰=β) و حمایت سازمان (۶۴/۰ =t، ۰۵/۰=β)رابطه معناداری با رفتار خود توسعه‌ای نداشتند (۰۵/۰< p). همچنین ۴۴ درصد از تغییرات رفتار خود توسعه‌ای پرستاران با متغیرهای دیگر مدل شامل خودکارآمدی، حمایت سازمان و سرپرست تبیین شد. در نهایت، آزمون برازش مدل نیز نشان داد که مدل نهائی حاصل از تحقیق، مدلی مطلوب و قابل پذیرش می‌باشد.

نتیجه‌گیری: خودکارآمدی، حمایت سرپرست و انگیزش شغلی منجر به ارتقای رفتار خودتوسعه‌ای پرستاران می شوند ضمن آن که میل به موفقیت، خودکارآمدی، حمایت سازمان و حمایت سرپرست انگیزه لازم جهت خودتوسعه‌ای را فراهم می‌آورند. به نظر می‌رسد مدیران و سرپرستاران با فراهم نمودن زمان، اطلاعات، همراهی و تشویق، ارائه بازخورد، منابع و پاداش می‌توانند نقش حیاتی در یادگیری و توسعه پرستاران بازی کنند.