مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از عوامل اساسی در کاهش کارایی و از دست رفتن نیروی انسانی است. لذا با توجه به استرسورهای فراوان در بخشهای ویژه و لزوم توجه به ویژگیهای شخصیتی افراد همچون تاب آوری در بکارگیری آنان در بخشهای مختلف، جهت کاهش فرسودگی شغلی و افزایش رضایت از زندگی پرستاران در جامعه ما ضروری است.
هدف: پژوهش حاضر با هدف مقایسه ی رضایت از زندگی، تاب آوری و فرسودگی شغلی بین پرستاران بخشهای ویژه و سایر بخشها انجام شده است.
مواد و روشها: در این پژوهش توصیفی از نوع علمی- مقایسه ای، جامعه آماری کلیه پرستاران شاغل در تمامی بیمارستانهای شهر تهران در سال۱۳۸۹ بودند، تعداد ۳۰۴ پرستار، به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد. ابزار تحقیق پرسشنامه های تاب آوری کانر و دیویدسون
( CD-RISC: Conner-Davidson Resilience Scale )، رضایت از زندگی دینر( SWLS:Satisfaction With Life Scale )، فرسودگی شغلی مسلش و جکسون
( MBI: Maslach Burnout Inventory ) و پرسشنامه اطلاعات فردی بود. ضریب پایایی برای تمامی آنها بیش از ۸۰/۰ به روش آلفای کرونباخ به دست آمد. برای تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار آماری SPSS ۱۸ و آزمونهای آماری انالیز واریانس یکطرفه و توصیفی استفاده شد.
یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس، نشان داد در سطح ( P<۰/۰۱ )، پرستاران بخش ویژه رضایت از زندگی و تاب آوری کمتری از سایر بخشها دارند. در سطح ( P=۰/۰۰۱ )، فراوانی فرسودگی شغلی پرستاران بخش ویژه بطور معنی داری بالاتر از سایر بخش هاست.
نتیجه گیری: از آنجا که اشتغال در بخش ویژه باعث افزایش احتمال ایجاد فرسودگی شغلی و درنتیجه کاهش رضایت از زندگی میگردد و بالا بودن تاب آوری در پرستاران عامل محافظت کننده در برابر فرسودگی شغلی است، پیشنهاد میگردد در بخشهای ویژه از پرستاران با تاب آوری بالا استفاده گردد.
