مقدمه: با توجه به شیوع بیشتر ویروس کرونا و همچنین افزایش پیامدهای روان‌شناختی همچون اضطراب و علائم جسمانی‌سازی در پرستاران پژوهش حاضر با هدف بررسی نقش ذهنی‌سازی، دلبستگی ناایمن و بی­نظمی هیجانی در پیش­بینی علائم جسمانی‌سازی و اضطراب کرونا پرستاران در طول اپیدمی بیماری کووید-19 انجام شد.
روش ­کار: روش این مطالعه از نوع توصیفی- همبستگی بود جامعه آماری پژوهش کلیه پرستاران مشغول به کار در بیمارستان­های شهر کرج در سال 1400 بودندکه از میان آنان 220 نفر به ­صورت آنلاین از طریق شبکه­های مجازی شرکت کردند. جهت جمع ­آوری داده­ ها از مقیاس اضطراب بیماری کرونا (CDAS)، پرسشنامه سبک­های دلبستگی بزرگسالان (AAI)، پرسشنامه جسمانی کردن (PHQ-15)، مقیاس دشواری در تنظیم هیجان (DERS) و پرسشنامه ذهنی­سازی کارکرد تأملی (RFQ) استفاده شد. داده‏های جمع­آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندمتغیره در نرم افزار SPSS-24 تحلیل شدند.
یافته­ها: نتایج نشان داد که بین ذهنی‌سازی(عدم اطمینان)، دلبستگی ناایمن و بی­نظمی هیجانی با علائم جسمانی­سازی در پرستاران رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین ذهنی‌سازی (اطمینان) با علائم جسمانی­سازی در پرستاران رابطه منفی و معناداری وجود دارد. بین ذهنی‌سازی (عدم اطمینان)، دلبستگی ناایمن و بدتنظیمی هیجان با اضطراب کرونا در پرستاران رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین ذهنی‌سازی (اطمینان) با اضطراب کرونا در پرستاران رابطه منفی و معناداری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نیز آشکار کرد که 9/57 درصد واریانس علائم جسمانی­سازی و 6/55 درصد واریانس اضطراب کرونا در پرستاران به­‌وسیله ذهنی‌سازی، دلبستگی ناایمن وبی­نظمی­هیجانی ‏تبیین می‏شود.
نتیجه­گیری: با توجه به نتایج، می­توان از مداخلات ذهنی سازی، آموزش مبتنی بر دلبستگی و آموزش تنظیم هیجانی برای کاهش علائم جسمانی سازی و اضطراب پرستاران استفاده کرد.