مقدمه: پرستاران بزرگترین گروه ارائه­کننده خدمات مراقبتی در نظام بهداشت و درمان محسوب می­شوند. از این­رو، کیفیت مراقبت در میان پرستاران، به­عنوان یکی از عوامل مهم در عرصه خدمات سلامت مطرح شده است.
روش کار: مطالعه حاضر توصیفی– همبستگی با رویکرد مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل پرستاران بیمارستان­های دولتی شهر بروجرد به تعداد 393 نفر بود که از میان آن­ها 195 نفر به دو روش نمونه­گیری خوشه­ای تصادفی و روش تصادفی سیستماتیک به­ عنوان اعضای نمونه انتخاب ­شدند. برای گردآوری داده­ها، از پرسشنامه ­های استاندارد آشفتگی اخلاقی، خودشیفتگی، خودتنظیمی انگیزشی و کیفیت مراقبت پرستاری استفاده شد. همچنین کیفیت مدل اندازه­ گیری با آزمون cv.com و مدل ساختاری با آزمون­ cv.red تأیید و کیفیت مدل نهایی پژوهش با توجه به شاخص GOF برابر با 451/0، نشان داد که مدل از برازش قوی برخوردار است.
یافته­ ها: یافته­ ها نشان داد که آشفتگی اخلاقی به مقدار (518/0-) بر کیفیت مراقبت پرستاری و به مقدار (399/0-) بر خودتنظیمی انگیزشی تأثیر منفی؛ و به مقدار (527/0) بر خودشیفتگی تأثیر مثبت دارد. خودشیفتگی به مقدار (170/0-) بر کیفیت مراقبت پرستاری تأثیر منفی؛ و خودتنظیمی انگیزشی به مقدار(160/0) برکیفیت مراقبت پرستاری تأثیر مثبت دارد. همچنین نقش میانجی خودشیفتگی و خودتنظیمی انگیزشی، تاثیر آشفتگی اخلاقی پرستاران بر کیفیت مراقبت پرستاری را به ترتیب (090/0-) و (064/0-) کاهش می دهد.
نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، لزوم توجه مدیران جهت اتخاذ تصمیماتی به­ منظور کاهش آشفتگی اخلاقی پرستاران و بهبود خودتنظیمی انگیزشی آن­ها با تاکید بر کاهش نقش خودشیفتگی برای افزایش کیفیت مراقبت پرستاران ضروری به نظر می­ رسد.