مقدمه: تاب آوری پرستاران در تحقیقات توجه زیادی را به خود جلب کرده است. داشتن سطح بالایی از تاب­آوری در پرستاران برای موفقیت حرفه ای و مدیریت عوامل استرس زا در محیط کار ضروری است. لذا هدف از این پژوهش بررسی نقش تعدیل­گری اشتیاق شغلی در رابطه بین استرس شغلی و تاب‌آوری در پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود.
روش کار: روش پژوهش همبستگی از نوع مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری شامل 1700 نفر از پرستاران بیمارستان الزهرا (س) شهر اصفهان بود که بر اساس روش مونت‌کارلو و با روش نمونه‌گیری در دسترس 200 نفر (60 مرد و 140 زن) انتخاب شده بود. پرسش‌نامه‌های استرس شغلی‌HSE (موسسه HSE، 1990)، تاب‌آوری(کانر و دیویدسون، 2003) و اشتیاق شغلی (شافلی و بیکر، 2013) بر روی نمونه اجرا شد. داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط نرم‌افزارهای SPSS-24 و Amos-24 و با استفاده از روش ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون سلسله مراتبی تجزیه‌وتحلیل گردید.
یافته ها: نتایج نشان داد، استرس شغلی اثر منفی و معنی‌داری (001/0> P) بر اشتیاق شغلی دارد و اشتیاق شغلی اثر مثبت و معنی‌داری (001/0> P) بر تاب‌آوری دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون سلسله مراتبی نشان داد، متغیر اشتیاق شغلی در رابطه بین استرس شغلی و تاب‌آوری نقش تعدیل کننده داشته و این رابطه در جهت مثبت تعدیل می­کند.
نتیجه گیری:  بنابراین علارغم این که استرس شغلی یک عامل مهم در کاهش تاب آوری است، اما با وجود اشتیاق شغلی در کارکنان، افزایش استرس شغلی، نمی تواند تاب­آوری را چندان کاهش دهد.