مقدمه: نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته دارای اهمیت فراوانی است به‌گونه‌ای که اگر به نگهداشت آنان توجه نشود باعث ایجاد مشکلاتی در سطح سلامت جامعه می‌گردد.
روش‌: مطالعه حاضر از نوع مطالعات کیفی بود. شرکت‌کنندگان در مطالعه شامل 20 نفر از خبرگان، پزشکان متخصص و مدیران حوزه بهداشت و درمان در استان­های کمتر توسعه یافته و مناطق محروم بود که به روش نمونه‌گیری گلوله برفی انتخاب شدند و از آن‌ها جهت مصاحبه دعوت به عمل آمد. برای تحلیل داده‌ها از روش گراندد تئوری استفاده شد و تمامی داده‌ها ازجمله نتایج حاصل از مبانی نظری، اسناد بالادستی و مصاحبه‌های انجام شده کدگذاری و طبقه بندی شدند.
یافته‌ها: مدل نهایی شامل سه عامل سازمانی، محیطی و فردی نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه بود. پس از تحلیل اسناد بالادستی، مصاحبه ها و انجام کدگذاری باز و کدگذاری انتخابی در بخش اسناد بالادستی 2 طبقه اصلی شامل رفاه پزشکان و حمایت اجتماعی و روانی از پزشکان و در بخش مصاحبه  8 طبقه اصلی شامل؛ امکانات موردنیاز پزشکان متخصص در مناطق محروم (10 مفهوم)، مشکلات نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (18 مفهوم)، نتایج مثبت نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (11 مفهوم)، نتایج منفی فقدان نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، شرایط انگیزشی نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (13 مفهوم)، راهکارهای نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم (12 مفهوم)، عوامل عدم رغبت پزشکان متخصص در مناطق محروم (15 مفهوم) و شرایط کنونی پزشکان متخصص در مناطق محروم (9 مفهوم) استخراج و در مدل قرار گرفتند.
نتیجه‌گیری: سه عامل اصلی سازمانی، محیطی و فردی در نگهداشت پزشکان متخصص در مناطق محروم و کمتر توسعه یافته مؤثر هستند. بر این اساس، مدیران تصمیم گیر می‌توانند با توجه به عوامل شناسایی شده برنامه‌ریزی مدونی، به‌منظور بهبود شرایط نگهداشت و تأمین نیروی انسانی موردنیاز در مناطق محروم به عمل آورند.