مقدمه: همواره گرایش کارکنان به شغل دوم در این سیستم‌های بهداشتی- درمانی موجب تمرکز کمتر بر شغل اصلی و تحلیل نیروی جسمی و روانی آنها و کاهش کیفیت خدماتشان است. با توجه به ارتباط مستقیم کارشان با سلامتی جامعه می‌بایست مورد توجه جدی قرار گیرد.

هدف: پژوهش حاضر با هدف شناخت و بررسی عوامل مؤثر بر گرایش کارکنان شاغل به شغل دوم در بیمارستان‌های تابعه دانشگاه علوم پزشکی جیرفت نسبت به مشوق‌های شغل دوم انجام شده است..

مواد و روش‌ها: پژوهش از نوع توصیفی ـ پیمایشی بوده و جامعه آماری آن شامل کلیه کارکنان بیمارستان اعم از پزشک، پرستار و مسؤولین اداری، انتظامی و خدماتی بیمارستان‌‌های تابعه دانشگاه علوم پزشکی جیرفت می‌باشد که در طول سال 1390 در کنار حرفه اصلی خود به شغل دوم نیز اشتغال داشته‌اند و تعداد آنها بالغ بر 223 نفر می‌باشد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه محقق ساخته که به صورت طیف لیکرت تنظیم شده بود استفاده شد. برای سازمان دادن، خلاصه نمودن و تجزیه و تحلیل داده‌ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده گردید، و برای پاسخ دادن به سؤالات تحقیق و اعتبار پرسشنامه از روش امار تخلیلی واریماکس استفاده شد.

یافته‌ها: یافته‌ها نشان می‌دهد که چهار عامل کلی گرایش به شغل دوم وجود دارند: سختی کار، عدم منزلت شغلی و اجتماعی، کمبودهای مالی و اقتصادی و مسایل مدیریت و رهبری. بنا به نتایج آزمون فریدمن بیشترین میانگین رتبه مربوط به عدم توجه به شرایط فیزیکی کار در بیمارستان (83/16 ) است. همچنین بر اساس یافته‌های پژوهش میزان اثرگذاری مشوق‌ها بر اساس متغیرهایی چون جنسیت، وضعیت سن، وضعیت تأهل، مقطع تحصیلی، سابقه خدمت با همدیگر متفاوت است.

نتیجه‌گیری: توجه مدیران سازمان‌های بهداشتی- درمانی به فاکتورهایی همچون رضایت شغلی، عدالت در پرداخت‌ها، منزلت شغلی و اجتماعی و عوامل مدیریتی می‌تواند کارکنان را از گرایش به شغل دوم باز دارد.