مقدمه: پرستاران شاغل در بخش های ویژه و روانپزشکی به دلیل شرایط خاص ناشی از محیط کار و بیماران ممکن است بیشتر در معرض فرسودگی شغلی و به خطر افتادن سلامت عمومی قرار گیرند. لذا؛ همواره بررسی تاثیر نوع محیط های کاری  در  سلامت روان  پرستاران  مورد توجه خاص مدیران بوده است .

هدف: این مطالعه با هدف مقایسه میزان فرسودگی شغلی و سلامت روان پرستاران شاغل در بخش های روانپزشکی و ICU در سال (1391) انجام شده است.

مواد و روش ها: در این مطالعه توصیفی ـ تحلیلی، 67 پرستار شاغل در بخش ICU به روش نمونه گیری در دسترس و20 پرستار شاغل در بخش روانپزشکی به روش نمونه گیری سرشماری، در مراکز آموزشی و درمانی شهر همدان در سال 1391 مورد بررسی قرار گرفتند. داده ها با  پرسشنامه سلامت عمومی  (GHQ)گلدبرگ(1972) و فرسودگی شغلی مزلچ MBI (1985) جمع آوری گردید. هر دو ابزار داری اعتبار با محاسبه الفای کرونباخ (85%) بودند. داده ها  با نرم افزار Spss19 و آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن تمورد حلیل های آماری قرار گرفتند.

یافته ها: نتایج نشان دادندکه میانگین فرسودگی شغلی در پرستاران بخش روانپزشکی (85/52) ودر پرستاران بخشهای ویژه( 18/53) که به یک میزان  است. اما میزان میانگین سلامت عمومی پرستاران در بخشهای روانپزشکی (25/29) ودر پرستاران بخشهای ویژه (52/26) است . البته آزمون تی مستقل نشان دادند که بین میزان فرسودگی شغلی  پرستاران بخشهای ویژه و روانپزشکی (0/935=p) و هم چنین وضعیت سلامت روان پرستاران در دو بخش (0/386=p) تفاوت معنا داری وجود ندارد. لیکن بین وضعیت سلامت عمومی و میزان فرسودگی شغلی پرستاران بخشهای ویژه ارتباط معنا دار وجود دارد(0/002=p) اما این ارتباط در پرستاران بخشهای روانپزشکی مشاهده نشد (0/192 =p).

نتیجه گیری: در راستای یافته مدیران پرستاری باید آگاه باشند که همواره فرسودگی شغلی میتواند سلامت عمومی پرستاران را تهدید نماید. لذا، توانمند سا زی آنان در اتخاذ راهبرد های اثربخش مبتنی بر حفظ سلامت عمومی خودشان؛  اعم از فردی و سازمانی را در برنامه ریزی های متعدد بایستی مورد ملاحظه قرار دهند.