دانشیار، مرکزتحقیقات ترومای پرستاری ، دانشگاه علوم پزشکی کاشان ، کاشان، ایران ، Sharifi81k@yahoo.com
چکیده: (410 مشاهده)
مقدمه: مراقبت ناتمام پرستاری نتایج درمان، کیفیت کار پرستاران و اهداف سازمان را تحت تاثیر قرار می دهد. لذا هدف ازاینمطالعه، مروریبرمطالعاتانجامشدهدرزمینه مراقبت های ناتمام پرستاری و علل آن در ایرانمیباشد. روش کار: این مطالعه مروری مقالات منتشر شده بین سالهای 1396 تا1402را از پایگاه های اطلاعاتی ,sid,magiram, google scholar,pubmed وscopuse به دو زبان فارسی و انگلیسی مورد بررسی قرار داد. کلمات کلیدی مراقبت ناتمام، مراقبت از دست رفته، مراقبت ناکامل، مراقبت فراموش شده، پرستاران، ایران در منابع فارسی و incomplete care,unfinished care,forgotten care,miss care,nursing,iranدر منابع انگلیسی مورد استفاده قرار گرفت. پس از ارزیابی کیفیت مقالات از 28 مطالعه، 13مقاله واجد شرایط و بهمطالعهواردشدند. یافته ها: نتایجنشان دادمراقبت های ناتمام پرستاری در ایران در سطح بالاتر از حد متوسط با میانگین بین 59/12±66/25 (مقیاس96-24) و 50/8 ± 04/ 82 می باشد و به ترتیب در سه حیطه آموزشی، حمایتی و حفاظتی اتفاق می افتد. علل آن به ترتیب مشتمل بر؛ منابع انسانی(ناکافی بودن تعداد پرستاران، افزایش تعداد بیماران، کمبود نیروی کمکی یا منشی، عدم تطابق مراقبت های پرستاری با وظایف پرستاران، تجویز غیر معمول پزشکان)، منابع مادی(در دسترس نبودن دارو ها و لوازم و تجهیزات) و منابع ارتباطی( عدم حمایت از پرستاران، عدم وجود کار تیمی، تحویل دادن ناکامل شیفت قبلی یا واحد ارسالی، تنش و ارتباط ضعیف با سایر مراکز پشتیبانی) می باشد. نتیجه گیری: مراقبت های ناتمام پرستاری در ایران در سطح بالاتر از حد متوسط و بیشتر در حیطه آموزشی می باشد. مهمترین علت آن منابع انسانی و ناکافی بودن پرستاران است. کاهش و حذف مراقبت های نادیده گرفته شده موجب ارتقاء کیفیت مراقبت و افزایش رضایتمندی بیماران می گردد، لذا مدیران نظام سلامت لازم است با در نظر گرفتن علل مربوطه در راستای کاهش هر چه بیشتر آن تلاش نمایند.
sharifi K, khaloobagheri E. unfinished nursing care and its causes in Iran: a systematic review. مدیریت پرستاری 2024; 13 (2) :5-6 URL: http://ijnv.ir/article-1-1084-fa.html
شریفی خدیجه، خالوباقری الهام. مراقبت های ناتمام پرستاری و علل آن در ایران: مرور سیستماتیک. فصلنامه مديريت پرستاري. 1403; 13 (2) :5-6