مقدمه: سازمان‏ها ی بهداشتی – درمانی بدون نیروی کارآمد پرستاری نمی­توانند به موفقیتی دست یابند، یکی از متغیرهایی که در کارآمدی پرستاران تأثیرگذار است، دلبستگی شغلی است. بنابراین بررسی و شناخت متغیرهای فردی و سازمانی تأثیرگذار بر دلبستگی شغلی، اهمیت دارد.

هدف: هدف اصلی این پژوهش بررسی رابطه ساده و چندگانه متغیرهای فردی و سازمانی با دلبستگی شغلی در پرستاران، بوده است.

مواد و روش‏ها: این تحقیق از نوع مطالعات همبستگی است که برای اجرای آن از بین پرستاران شاغل در بیمارستان­های آموزشی شهر اهواز در سال 1393، با استفاده از فرمول کوکران 313 نفر (249 پرستار زن و 64 پرستار مرد) به شیوه­ی نمونه­گیری تصادفی طبقه­بندی شده به روش سیستماتیک، انتخاب شدند و با استفاده از پرسشنامه­ی عدالت سازمانی نیهوف و مورمن(1993)، پرسشنامه شخصیتی (1992) چندعاملی نئو  (NEO-PI-R) و پرسشنامه دلبستگی شغلی ادواردز و کیلپاتریک(1984) مورد ارزیابی قرار گرفتند. پایایی پرسشنامه‏ها با استفاده از روش آلفای کرونباخ در محدوده‏ی 62/0 تا 81/0 به دست آمد. داده­ها با تحلیل رگرسیون خطی و روش تحلیل مسیر با استفاده از نرم­افزار SPSS-19 و AMOS-20 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.  

یافته‏ ها: یافته­ها نشان دادند که ابعاد عدالت سازمانی، برون­گرایی و وظیفه­شناسی قادر به پیش­بینی تغییرات مربوط به دلبستگی شغلی آزمودنی­ها می­باشند. از بین ابعاد عدالت سازمانی تنها عدالت رویه­ای قادر به پیش­بینی برون­گرایی و ابعاد عدالت توزیعی و عدالت رویه­ای قادر به پیش­بینی وظیفه­شناسی پرستاران بود. همچنین یافته­ها نشان داد که می‌توان 32 درصد واریانس متغیر دلبستگی شغلی آزمودنی­ها را از طریق ویژگی­های فردی برون­گرایی و وظیفه­شناسی و ابعاد عدالت سازمانی تبیین کرد.

نتیجه‏ گیری: به مدیران پرستاری پیشنهاد می شود که با فراهم نمودن عدالت سازمانی و همچنین توجه به ویژگی­های فردی برون­گرایی و وظیفه­شناسی  موجبات  افزایش دلبستگی شغلی پرستاران و به تبع آن بهبود عملکرد شغلی آنان و رضایت بیماران را فراهم آورند.