چکیده

مقدمه: پیشرفت شتابنده‌ای که درحوزه علم و فناوری در بهداشت و درمان صورت می‌پذیرد سبب می‌شودکه پرستاران بصورت مداوم مهارت‌های خویش را به روزکرده و افزایش دهند. ازآنجا که انگیزش عامل موثری در رفتار شغلی می‌باشد، بدیهی است که تشخیص عوامل مؤثر بر آن می‌تواند در بروز رفتارهای خود توسعه‌ای پرستاران مفید و اقع شود.

هدف: هدف این پژوهش شناسایی رابطه انگیزش شغلی و عوامل مؤثر برآن، با رفتار خود توسعه‌ای پرستاران بوده است.

مواد و روش‌ها: تحقیق حاضر، مطالعه‌ای توصیفی پیمایشی بوده است که (949 نفر) از پرستاران بیمارستان‌های شهر تهران در سال 1391 در آن شرکت نمودند. نمونه‌گیری به صورت نمونه‌گیری طبقه‌بندی با تخصیص متناسب صورت گرفت و حجم نمونه با استفاده از روش مورگان بدست آمد. برای گردآوری داده‌ها از پرسشنامه‌های استاندارد انگیزش شغلی (لندن 1983)، رفتار خودتوسعه‌ای (ایکس یو 2007)، نیاز به موفقیت (ویلیامز و هارتز 2009) و خودکارآمدی، حمایت سازمانی و حمایت سرپرست (مایورر و همکاران 2003) استفاده گردید. ضریب پایایی پرسشنامه ها بین (70% تا 80%) بدست آمد.

یافته‌ها: نیاز به موفقیت(47/2=t ،24/0=β)، خودکارآمدی(22/2 =t ،11/0=β)، حمایت سازمان (31/2 =t، 19/0=β) و حمایت سرپرست (97/1=t ،10/0=β) با انگیزش شغلی رابطه معناداری داشتند. در حالی که میان خودکارآمدی(26/3=t، 31/0=β)، انگیزش شغلی (89/3 =t ، 64/0=β) و حمایت سرپرست (03/3 =t ، 26/0=β) با رفتار خود توسعه‌ای پرستاران رابطه مثبت وجود داشت اما نیاز به موفقیت (74/1=t، 15/0=β) و حمایت سازمان (64/0 =t، 05/0=β)رابطه معناداری با رفتار خود توسعه‌ای نداشتند (05/0< p). همچنین 44 درصد از تغییرات رفتار خود توسعه‌ای پرستاران با متغیرهای دیگر مدل شامل خودکارآمدی، حمایت سازمان و سرپرست تبیین شد. در نهایت، آزمون برازش مدل نیز نشان داد که مدل نهائی حاصل از تحقیق، مدلی مطلوب و قابل پذیرش می‌باشد.

نتیجه‌گیری: خودکارآمدی، حمایت سرپرست و انگیزش شغلی منجر به ارتقای رفتار خودتوسعه‌ای پرستاران می شوند ضمن آن که میل به موفقیت، خودکارآمدی، حمایت سازمان و حمایت سرپرست انگیزه لازم جهت خودتوسعه‌ای را فراهم می‌آورند. به نظر می‌رسد مدیران و سرپرستاران با فراهم نمودن زمان، اطلاعات، همراهی و تشویق، ارائه بازخورد، منابع و پاداش می‌توانند نقش حیاتی در یادگیری و توسعه پرستاران بازی کنند.