مقدمه: یادگیری سازمانی مهمترین راه بهبود عملکرد در درازمدت است. بیمارستان­ها از نظر یادگیری سازمانی در جایگاه ویژه­ای قرار دارند و پرستاران به عنوان یکی از منابع بزرگ دانش سازمانی و از عناصر مهم انتقال دانش در بیمارستان­ها می­توانند نقش اصلی در فرآیند یادگیری سازمانی ایفا نمایند.

 هدف:  این پژوهش با هدف تعیین قابلیت­های یادگیری سازمانی در پرستاران شاغل در بیمارستان­های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان در سال 1391 انجام شد.

مواد و روشها : در این مطالعه توصیفی، جامعه پژوهش پرستاران شاغل در بیمارستان­های دانشگاهی رفسنجان و نمونه پژوهش  شامل کلیه پرستارانی بودند که  حداقل یک سال سابقه کار داشته و تمایل به  شرکت در مطالعه را داشتند.  ابزار جمع­آوری داده­ها پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و پرسشنامه قابلیت یادگیری سازمانی گومز(2005) و روش جمع­آوری آن­ها خودگزارشی بود. ضریب پایایی آن نیز با روش آلفای کرونباخ (87/.) به دست آمد. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمون t مستقل و آنالیز واریانس توسط نرم افزار  SPSSنسخه 18 انجام شد.

یافته­ها: نتایج نشان دادند که میانگین نمره کل قابلیت یادگیری سازمانی پرستاران(68/9 ±1/49 ) بود که بر اساس مقیاس لیکرت در سطح متوسط قرار گرفت. در بین سئوالات، بیشترین میانگین مربوط به عبارت"اگر مشکلی در محل کارم ایجاد شود می توانم از طریق تجارب ثبت شده قبلی آنرا حل کنم"(86/.±67/3) و کمترین میانگین مربوط به عبارت " پزشکان و مسئولین مکررا پرستاران را در تصمیم گیری­ها شرکت می­دهند"(11/1±54/2) ، بود.

نتیجه­گیری:  با توجه به یافته­ها، تغییر در دیدگاه مدیران به منظور مشارکت پرستاران در تصمیم گیری و داشتن دیدگاه سیستمی؛ اهمیت قائل شدن به تواناییهای افراد و شفاف سازی اهداف از طرف آنها از جمله موارد پیشنهادی است که می توانند در ارتقاء یادگیری سازمانی موثر واقع شوند.