مقدمه:پرستاران بزرگترین گروه ارائه­کننده خدمات مراقبتی در نظام بهداشت و درمان محسوب می­شوند. از این­رو، تمایل به ترک شغل در بین پرستاران، به یکی از معضلات عمده مدیران تبدیل شده است.
روش کار: مطالعه حاضر مقطعی، از نوع توصیفی - همبستگی با رویکرد مدلسازی معادلات ساختاری بود. جامعه پژوهش شامل پرستاران بیمارستان­های دولتی شهر خرم­آباد به تعداد 1850 نفر بود که از میان آن­ها 318 نفر به­ دو روش نمونه­گیری خوشه­ای تصادفی و روش تصادفی سیستماتیک به­عنوان اعضای نمونه انتخاب ­شدند. برای گردآوری داده­ها، از پرسشنامه­های بار کاری ادراک­شده، تمایل به ترک شغل، تعادل کار - زندگی و سیستم کاری با تعهد بالا استفاده شد. همچنین کیفیت مدل اندازه­گیری با آزمون cv.com و مدل ساختاری با آزمون­ cv.red تأیید و کیفیت مدل نهایی پژوهش با توجه به شاخص GOF برابر با 452/0، نشان داد که مدل از برازش قوی برخوردار است.
یافته­ ها: یافته­ها نشان داد که کار ادراک شده بر تعادل کار - زندگی و تمایل به ترک شغل تأثیر منفی داشت. همچنین تعادل کار – زندگی و سیستم­ کاری تعهد بالا بر تمایل به ترک شغل تأثیر منفی داشت. نقش میانجی تعادل کار- زندگی، تأثیر بار کاری ادراک­شده بر ترک شغل پرستاران را به مقدار 250/0- کاهش می­دهد، و وجود سیستم کاری تعهد بالا، تأثیر بار کاری ادراک­شده بر تمایل به ترک شغل پرستاران را به مقدار 290/0- تعدیل می­کند.
نتیجه­ گیری: با توجه به نتایج این مطالعه، لزوم توجه مدیران جهت اتخاذ تصمیماتی به­منظور کاهش بار کاری پرستاران و بهبود تعادل کار– زندگی آن­ها با تاکید بر نقش سیستم کاری تعهد بالا برای کاهش تمایل به ترک شغل پرستاران ضروری به نظر می­رسد.